UWAGA NA KLESZCZE

Kleszcz jest pasożytem należącym do grupy pajęczaków o wielkości kilku milimetrów, samice kleszcza po nassaniu krwią osiągają długość nawet ponad 1 cm. Na terenie Polski występuje około 20 gatunków kleszczy, najbardziej znanym gatunkiem jest kleszcz pastwiskowy (Ixodes ricinus). Do zarażenia dochodzi w parkach, lasach, ogrodach, skwerach i na łąkach, najwięcej kleszczy bytuje jednak na obszarach przejściowych między dwoma różnymi typami roślinności tj.
- obrzeża lasów, szczególnie zaś granice lasów liściastych i iglastych;
- obrzeża lasów graniczących z łąkami, polany, obszary porośnięte paprociami, jeżynami, leszczyną, czarnym bzem  oraz innymi krzewami tworzącymi podszyt, zagajniki z zaroślami;
- łąki i zarośla w pobliżu rzek, stawów i jezior.

 Larwy kryją się w trawach, osobniki dojrzałe (niebezpieczne) – na wysokości około 1,5 m, na krzewach. Wisząc na źdźbłach trawy, a także na spodniej stronie liści krzewów kleszcze, są trudno dostrzegalne, a często niewidoczne dla oka człowieka. W naszym klimacie można mówić o 2 porach najwyższej aktywności kleszczy są to: okres wiosenny – kwiecień maj oraz późno letni – sierpień, wrzesień. Źródła podają, że największe zagrożenie bytowaniem kleszczy są obszary północnej, północno wschodniej i wschodniej Polski. Zakażone są one wszystkimi chorobotwórczymi czynnikami. W ślinie niektórych z nich mogą być przenoszone "zaczerpnięte" od poprzednich żywicieli chorobotwórcze bakterie i wirusy, a także grzyby, pierwotniaki i robaki ( np. Dirofilarie).
  Przeniesienie czynników chorobotwórczych nie zachodzi w ciągu całego okresu żerowania kleszczy. Największe ryzyko występuje w fazie szybkiego picia krwi. W tym czasie kleszcz pozbywa się nadmiaru płynów pobranych z krwią, wprowadzając je do rany. Płyny te mogą zawierać drobnoustroje. Do transmisji zarazków dochodzi najczęściej po 48 godzinach od rozpoczęcia pobierania krwi. W chwili, gdy na zwierzęciu znajdujemy bardzo nabrzmiałego kleszcza, ryzyko przeniesienia jest znaczne, gdyż żerowanie krwią zostało prawdopodobnie zakończone. Kleszcze u zwierząt n ajczęściej przyczepiają się na grzbiecie, głowie, szyi, pod pachami oraz w pachwinach. Preferują miejsca, gdzie skóra jest delikatna lub w pobliżu naczyń krwionośnych.

Choroby, które wywołują to:

Borelioza jest wielonarządową chorobą na którą zapadają ludzie, psy i koty. Boreliozę przenoszą - kleszcz pospolity i kleszcz łąkowy. Chorobę wywołują bakterie należące do rodziny krętków. Do organizmu dostaje się wraz ze śliną kleszcza. W krótkim czasie namnaża się w organizmie żywiciela i wraz z krwią przenosi się do poszczególnych organów. Borrelia zwykle usadawia się w tkance łącznej. W zajętych przez borrelie narządach dochodzi do stanu zapalnego i niszczenia tkanek. Objawy choroby to silny odczyn zapalny stawów, który powoduje problemy podczas poruszania się psa. Zaatakowane stawy są gorące i bolesne, pies ma wysoką gorączkę, jest apatyczny. Może też wystąpić powiększenie węzłów chłonnych, jeśli doszło do tego, że bakteria zaatakowała również układ nerwowy może dochodzić do zaburzeń neurologicznych.
W przebiegu choroby dochodzi do uszkodzeń stawów, oczu, serca a nawet do uszkodzenia centralnego układu nerwowego. Rozpoznanie choroby jest dość trudne ze względu na brak swoistych objawów, jednak badanie krwi i płynu mózgowo-rdzeniowego pozwala zidentyfikować chorobę.

Erlichioza to choroba której okres wylęgania jest zmienny i waha się od kilku dni do wielu tygodni. Zróżnicowane objawy kliniczne. Niektóre psy pozostają tylko nosicielami, nie posiadając żadnych objawów tej choroby, u innych można zaobserwować: przygnębienie, gorączkę, obrzęki kończyn i moszny, niechęć do poruszania się, wybroczyny na błonach śluzowych. Spadek wagi ciała, drżenie mięśni, zmiany na pyszczku podobne do opryszczki.
 Jest to choroba rzadko diagnozowana. Może występować w postaci ostrej (śmierć następuje wtedy bardzo szybko) oraz przewlekłej. Pierwsze symptomy obserwuje się zazwyczaj po ok. 7 dniach od zarażenia. W terapii erlichiozy stosuje się antybiotyki. Leczenie powinno trwać ok. 2-3 tygodni. Podawane są również witaminy oraz środki przeciwzapalne. W przypadku postaci ostrej konieczne jest przeprowadzenie transfuzji krwi, a także podawanie preparatów krwiotwórczych.

Babeszjoza jest chorobą pasożytniczą, charakteryzuje się rozpadem krwinek czerwonych. Typowe objawy babeszjozy u psów to gorączka, osłabienie, apatia, powiększenie węzłów chłonnych, wymioty, biegunka, zażółcenie, bladość śluzówek, problemy z oddawaniem moczu, mocz o brązowym zabarwieniu, hemoliza krwi oraz krwiomocz, niewydolność oddechowa i krążeniowa, zaburzenia ze strony układu nerwowego. Babeszjozę przenoszą- kleszcz łąkowy, kleszcz psi, kleszcz pospolity.
Zwykle choroba ta ma przebieg gwałtowny, w postaci nadostrej prowadzi do śmierci w ciągu 24-48 godz. od chwili wystąpienia pierwszych objawów. Wczesne rozpoznanie daje dobre rokowania. Chorym psom podaje się w iniekcji preparaty przeciwpierwotniacze, które działają na pasożyty. Podaje się również preparaty wspierające funkcje nerek, osłaniające wątrobę, oraz antybiotyki i sterydy.

Teilerioza - wśród objawów teileriozy psów są: gorączka brak apetytu, osłabienie, hemoglobinuria, przyspieszenie tętna i oddechów , sporadycznie objawy nerwowe i objawy ze strony przewodu pokarmowego. Podobnie jak w babeszjozie, tak i w przypadku teileriozy dochodzi do rozwoju niedokrwistości o podłożu immunologicznym. Może tez dojść do zapalenia kłębuszków nerkowych co w konsekwencji może doprowadzić do niewydolności nerek. Występuje powiększenie węzłów chłonnych, wątroby i śledziony, bladość błon śluzowych oraz odwodnienie. Badanie morfologiczne krwi wykazuje małopłytkowość, niedokrwistość, a w badaniu biochemicznym wzrost stężenia mocznika i kreatyniny.

Hepatozoonoza   to  mniej znana choroba wywołana przez pierwotniaka Hepatozoon canis, który może pasożytować komórkach organizmu psa, m.in. w śródbłonku naczyń wątroby, śledziony oraz szpiku. Do zakażenia dochodzi poprzez zjedzenie kleszcza (wszystkie rodzaje kleszczy występujące w Polsce) przez próbujące je wydobyć z ciała psy. Inkubacja choroby trwa od 2 do 4 tygodni, jednak hepatozoonoza w postaci subklinicznej może trwać latami. Choroba objawia się powiększeniem węzłów chłonnych, gorączką, utratą apetytu, apatią oraz zaburzeniami okrywy włosowej – zmatowieniem sierści Choroba ma charakter nawrotowy.
Nasilenie objawów jest bardzo zmienne, przypadki ciężkie mogą prowadzić do śmierci. Rozpoznanie choroby jest bardzo trudne. Pasożyty można zauważyć w leukocytach dopiero po ustaniu objawów klinicznych. W przypadku podejrzenia choroby należy bezwzględnie zasięgnąć porady lekarza weterynarii.
http://theogonia.pl/o-rasie-ch-odkleszczowe.htm